Nie sądziłam, że taką przyjemność będzie mi sprawiało słuchanie nowego studyjnego albumu zespołu Green Day. Wiele lat temu polubiłam ich za energię i charakterystyczny styl, a kilka lat później zakochałam się w ich koncertowych wyczynach. Właśnie wydali trzynasty studyjny album, płytę Father of All Motherfuckers, przez którą poszłam spać po trzeciej nad ranem. Green Day wraca z charakterystycznym dla siebie powerem, zadziorem i daje znać, że nie zamierza zwalniać tempa. Nie ma się co oszukiwać, że Green Day to młodziaki. Wręcz przeciwnie. To zespół, który jest już po trzydziestce, tworzony przez muzyków zbliżających się do pięćdziesiątki. Z trzynastoma albumami na koncie, światowymi przebojami i kilkoma trudnymi momentami. Nową płytą pokazują, że donikąd się nie wybierają. Chcą się bawić, dawać ludziom dobrą energię. W swoim tempie, a do wolnego ono nie należy. W każdej recenzji i każdym artykule na temat Father of All Motherfuckers pojawia się Donald Trump. Amerykańska polityka, a w zasadzie amerykańscy prezydenci stali się nieodłączną częścią medialnego wizerunku Green Daya. Gigantyczny sukces albumu American Idiot, na którym zespół otwarcie nie zgadzał się z polityką zagraniczną prowadzoną przez George’a Busha mocno zdefiniował sposób, w jaki postrzegani są przez media i część fanów. Oczywistym wydawałoby się więc, że pisząc nową płytę muzycy nie oszczędzą Donalda Trumpa. Tymczasem Billie Joe Armstrong otwarcie przyznaje, że szkoda było mu czasu na pisanie piosenek o tym prezydencie. Aż chciałoby się powiedzieć, że starszy i bardziej doświadczony Billie Joe woli wyrazić swój brak poparcia, żeby nie powiedzieć brak szacunku, do polityka ignorując jego istnienie. Jedni powiedzą, że to źle, bo tak popularne osoby jak muzycy Green Daya powinni otwarcie wyrażać swoje niezadowolenie. Ja stoją jednak po stronie tej grupy, która cieszy się, że zespół nie dołącza do grona twórców kopiących się z koniem. Przedstawiciele amerykańskiej popkultury naprawdę mocno walczyli o to, żeby Donald Trump nie został prezydentem (choć jak pokazały przeprowadzone przeze mnie badania merytorycznie ich walka była pozbawiona przekazu), a później o to, żeby nie był nim długo. Teraz, gdy jest o krok o skończenia kadencji przyszedł czas, żeby odpuścić i spojrzeć na siebie, życie, emocje, otaczających nas ludzi. Niejako zignorować to, na co nie mam się wpływu. To właśnie zrobił Green Day na Father of All Motherfuckers. Przeczytaj też: Fenomenalny Green Day w Pradze! – relacja z koncertu z 2017 roku Wydał płytę, przy której nie sposób się nudzić. Płytę, której słuchanie sprawia autentyczną przyjemność. Zwłaszcza, gdy próbuje się wyłapać wszystkie inspiracje kryjące się w utworach. W ostatnich miesiącach, w Muzycznych szortach i Muzycznych wróżbach napisałam już trochę o tym albumie. Wszystko owiane było taką nutą niepewności, czy aby Father of All Motherfuckers nie okaże się albumem, o którym lepiej będzie zapomnieć. Green Day bywa nieprzewidywalny, co nie zawsze kończy się rewelacyjną muzyką. Nie twierdzę, że to najlepsza płyta w ich karierze – mając na koncie trzynaście albumów, w tym kilka wpisanych do kanonu najlepszych w historii rocka trudno oczekiwać albumu wybitnego, ale trudno jej zarzucić powtarzalność. Co można przemycić na albumie, który trwa mniej niż pół godziny? Odpowiedź jest prosta – dziesięć zgrabnie napisanych, dobrze zagranych, różnorodnych piosenek albo zlepek utworów zapychających krążek, którego nikt nie chce słuchać. Green Day, jak się pewnie domyślacie, wybrał to pierwsze rozwiązanie. Na Father of All Motherfuckers nie ma ballad. Można za taką uznać Junkies on a High, ale ustalając wcześniej definicję ballady. Nie ma chwili wytchnienia, jest za to interesująca podróż przez brzmienia, eksperymenty i zabawę. Pisząc ten tekst siedzę i nucę sobie Meet Me on the Roof, utwierdzając się w przekonaniu, że od czwartej piosenki ta płyta podoba mi się coraz bardziej. A zamykające ją Graffitia to utwór, który będzie idealnym utworem na zakończenie koncertu. Wiecie co jest w tej płycie najwspanialsze? Wszystkie 10 piosenek jest w swojej wymowie bardzo lekkie, nastoletnie wręcz. A mimo to nie brzmi banalnie, infantylnie, sztucznie. Green Day nie gra jak dekady temu. Nie stworzył drugiego Dookie, Warning czy American Idiot. Nie chciał, nie musiał. Ten zespół to marka sama w sobie, błyskawicznie wyprzedaje obiekty koncertowe w Europie, wciąż gra jedne z najlepszych koncertów jakich można doświadczyć. Nowym albumem przypomnieli mi, jak bardzo tęskniłam za ich energią. Album można kupić tutaj.

green day father of all recenzja